Termin bikiniarze określa subkulturę wywodzącą się z przedwojennych entuzjastów muzyki jazzowej.

Przed wojną ruch ten nosił różne nazwy w różnych częściach świata – w Anglii jego przedstawicieli nazywano teddy boys, we Francji i Belgii – zazous, w Rumunii – malagambiści, w ZSRR – Styladzy zaś w Czechosłowacji Potapka.

Najistotniejszą cechą bikiniarzy było bezgraniczne uwielbienie dla muzyki jazzowej i kultury amerykańskiej.

Przedstawiciele tej subkultury już poprzez swój wygląd demonstrowali swoje poparcie dla amerykańskich wzorców.

Nosili szerokie marynarki i wąskie spodnie, budy na grubej gumowej podeszwie, skarpetki i krawaty w jaskrawych kolorach.

Szczególnie często stosowanym w ubiorze kolorem był czerwony.

W Polsce ruch bikiniarzy był sumiennie tłamszony przez władze PRL ze względu na swoje kosmopolityczne i proamerykańskie poglądy.

Samo słowo bikiniarze jest etymologicznie związane z amerykańskim terminem bitnik, określającym buntownika, człowieka wyrażającego swój sprzeciw wobec otaczającej go rzeczywistości.